Mut’ah di negara India
PENDAHULUAN
India adalah sebuah negeri sekular. Namun Undang-Undang
Keluarga Islam masih di gunakan untuk pasangan suami-isteri yang berugama Islam
namun sedikit berbeza dengan kedudukan di Malaysia.
Di India undang-undang Islam ini di kategorikan
sebagai ‘personal laws’ [undang-undang diri / peribadi di dalam penulisan ini].
Undang-undang diri/peribadi adalah suatu cabang undang-undang yang mengawal
hal-hal diri/peribadi 'seseorang individu’ termasuklah perkara yang melibatkan
persoalan perkahwinan, perceraian, penjagaan, harta pusaka dan lain-lain yang kesemuanya
dikenali sebagai 'hal diri/peribadi' daripada individu kerana ia berkaitan
dengan hal ehwal orang-orang yang biasanya hanya memberi kesan kepada
personaliti mereka sendiri.
Undang-undang diri dikenali juga sebagai Undang-Undang
Keluarga kerana ia melibatkan perihalan persoalan peribadi kekeluargaan seperti
status keluarga, harta keluarga dan lain-lain amnya berdasarkan prinsip hukum
keagamaan.
Amalan ini dilaksanakan di India, maka undang-undang
diri/peribadi individu dirujuk dengan nama tertentu dan jika mengikut dengan
nama agama masing-masing ianya di sebut/di panggil sebagai samada:
undang-undang Hindu atau undang-undang Islam [mana yang berkenaan].
Berhubung dengan perkara-perkara undang-undang keluarga,
mahkamah perlu menggunakan kaedah-kaedah:
- undang-undang
Hindu di mana pihak-pihak yang terlibat adalah orang berugama Hindu;
- manakala
undang-undang Islam di mana pihak yang
terlibat adalah orang berugama Islam.
Di India masyarakatnya terdiri dari anutan agama
yang berbeza namun mereka tetap tinggal bersama-sama. Maka sistem undang-undang
diri/peribadi yang berbeza adalah dikuatkuasakan di negara ini. Oleh itu, di
India terdapat undang-undang peribadi Hindu, undang-undang diri/peribadi Islam,
undang-undang diri Kristian, undang-undang diri Parsi, dan lain-lain ciri-ciri
undang-undang diri/peribadi yang tersendiri berdasarkan kepada agama dan
kepercayaan masyarakatnya.
Akta Kontrak India atau Kanun Keseksaan India atau
Akta Cukai Pendapatan dan lain-lain pula di kategorikan sebagai 'undang-undang
umum/am’.
Undang-undang umum/am ini terpakai kepada semua
orang tanpa mengira agama mereka. Undang-undang diri/peribadi adalah hanya terpakai
kepada kalangan orang-orang yang didalam masyarakat anutan agama masing-masing
di India yakni menurut agama anutan seperti Hindu, Islam, Kristian, Yahudi dan
lain-lain.
Perbezaan antara ciri-ciri 'undang-undang umum’
dengan ‘undang-undang diri/peribadi' adalah seperti berikut:
(i)
Undang-undang
diri/peribadi adalah bukan umum pemakaiannya. Undang-undang diri/peribadi sesuatu
komuniti agama tidak boleh diseragamkan untuk semua orang sepertimana
undang-undang am [seperti Akta Kontrak India atau Kanun Keseksaan India dan
lain-lain]. Oleh itu, perkara-perkara kekeluargaan orang Islam tidak boleh
dikawal selia oleh undang-undang diri/peribadi Hindu atau undang-undang diri orang
Parsi atau Kristian;
(ii)
undang-undang
diri/peribadi yang digunakan adalah hanya untuk perkara-perkara kekeluargaan
seperti perkahwinan, perceraian, penjagaan, wasiat atau harta pusaka dan
lain-lain perkara-perkara keluarga. Seseorang Muslim adalah dikawal oleh
undang-undang peribadi Islam tetapi undang-undang kontrak atau jenayah tidak
boleh dikawal selia oleh undang-undang kontrak atau undang-undang jenayah.
Islam;
(iii)
Dalam batasan
had tertentu, undang-undang diri/peribadi bergerak bersama dengan orang itu
yakni seseorang itu tertakluk dengan
undang-undang diri peribadinya di mana-mana dia pergi. Sebagai contoh,
jika seorang Islam pergi ke England dan meninggal dunia di sana, harta
pusakanya ditadbirkan menurut undang-undang perwarisan Islam. Undang-undang
diri/peribadi, oleh itu, bukan undang-undang wilayah. Perundangan wilayah
adalah undang-undang wilayah. Undang-undang diri/peribadi adalah undang-undang
masyarakat agama yang seseorang itu anuti dan bukannya undang-undang wilayah
atau tempat itu.
Di bawah undang-undang diri/peribadi Islam seperti
yang dikuatkuasakan di India, seseorang isteri yang bercerai boleh menuntut
nafkah daripada bekas suami hanya untuk selama tempoh iddah.
Bagi menuntut nafkah di bawah undang-undang
diri/peribadi Islam isteri hendaklah memfailkan saman sivil terhadap bekas
suaminya.
Jika suami melafazkan Talaq tanpa kehadiran
isteri, siisteri dikehendaki mematuhi Iddat dari tarikh dia mendapat notis
perceraian. Oleh itu jika perceraian dilafazkan tanpa kehadirannya maka siisteri
berhak untuk diberi nafkah iddah yang dikira dari tarikh di mana dia mendapat
tahu akan perceraian beliau.
Dengan lain perkataan siisteri itu berhak mendapat
nafkah iddah bermula daripada tarikh beliau menerima notis itu walaupun notis menyebut
tarikh lafaz Talaq adalah suatu tarikh yang lebih awal dari tarikh penyampaian
notis.
Dalam kes Mohommed Ali v Fareedunnissa Begam,
perkahwinan pasangan yang bertikai telah dilangsungkan pada tahun 1950 dan mereka
mendapat seorang anak. Suami berkata kepada Mahkamah bahawa pada malam pertama
perkahwinan isterinya itu telah diceraikan [1950]. Isteri hanya dimaklumkan mengenai
perceraian itu melalui penyampaian suatu notis bertulis daripada suaminya.
Dalam notis itu dinyatakan bahawa dia telah diceraikan oleh suaminya pada malam
perkahwinan mereka. Notis pertama itu telah disampaikan kepada 05.12.1960.
Diputuskan oleh mahkamah bahawa apabila Talaq yang
dilafazkan melalui notis maka siisteri dikehendaki mematuhi "Iddat
perceraian" dari tarikh notis itu disampaikan kepada beliau. Isteri kerana
itu berhak mendapat nafkah dalam tempoh Iddat yang bermula dari tarikh notis
pertama iaitu 05.12.1960 dan bukannya pada tahun 1950.
Mahkamah juga berpendapat bahawa isteri tidak
berhak mendapat nafkah dari tarikh yang lebih awal perceraian iaitu 1950. Di
bawah undang-undang Islam isteri yang diceraikan tidak boleh membuat tuntutan nafkah
terdahulu/lampau beliau melainkan jika tuntutan itu adalah bagi tunggakan
nafkah di bawah mana-mana perjanjian tertentu.
Undang-undang Islam tidak menetapkan apa-apa
jumlah maksimum atau minimum yang perlu diberikan semasa Iddat isteri bercerai.
Mahkamah yang kompeten untuk menetapkan apa-apa jumlah penyimpanan memandangkan
status sosio-ekonomi suami dan isteri.
Adalah penting untuk ambil perhatian bahawa tuntutan
nafkah seorang wanita Islam bercerai kini dikawal oleh Akta Wanita Islam
(Perlindungan Hak pada Perceraian), 1986.
Mahkamah Tinggi Kerala telah memutuskan bahawa
seorang wanita Islam yang diceraikan adalah berhak mendapat nafkah semasa iddat
dan selepas tempoh iddah [ini yang mereka maksudkan sebagai bayaran mut’ah].
Dalam kes M. Slaviv. TV Safia isu persoalan di hadapan mahkamah ialah
sama ada seorang wanita yang bercerai hidup dalam zina berhak untuk nafkah di
bawah Seksyen 3 Akta Akta Wanita Islam (Perlindungan Hak pada Perceraian), 1986?
Diputuskan bahawa beliau berhak mendapat nafkah tersebut
kerana tiada peruntukan dalam Akta mengatakan bahawa wanita bercerai dan hidup pula
dalam perzinaan tidak layak untuk peruntukan dan nafkah [mut’ah].
Mahkamah menambah bahawa "adalah tidak wajar
untuk menolak penyelenggaraan kepada perempuan yang diceraikan atas alasan
bahawa ia adalah beban yang tidak adil untuk menafkahi seorang wanita yang
hidup dengan berzina. Selain itu, seorang wanita yang bercerai adalah bukan
seorang perempuan yang bersuami maka dia tidak boleh dikatakan melakukan zina [adultery]
– [ini adalah pandangan sekular – penulis].
Sebelum keputusan Mahkamah Agung dalam kes Md
Ahmed Khan v Shah baño Begum, penulis-penulis buku teks di India menyatakan
pandangan bahawa isteri yang bercerai tidak berhak kepada apa-apa nafkah
daripada suaminya selepas tamat tempoh iddah.
Di bawah Seksyen 488 Kanun Prosedur Jenayah India Mahkamah
berkuasa untuk mengeluarkan suatu perintah menghukumkan sisuami membayar nafkah
diri kepada isterinya yang telah tidak dinafkahi atau diabaikan. Namun apabila
pasangan itu bercerai perintah nafkah tersebut secara otomatik akan terhenti
kuatkuasanya serta tiada kesan lagi apabila tempoh iddah perceraian itu tamat.
Maka timbul suatu persoalan yang serius: Apa yang
akan terjadi sekiranya selepas perintah nafkah diri itu dibuat terhadapnya di
bawah Seksyen 488 sisuami menceraikan isterinya sebaik sahaja selepas perintah
itu dibuat? Menurut seksyen 488 diatas tanggungjawab sisuami untuk menafkahi bekas
isterinya akan terhenti dalam kes sedemikian itu apabila tamat iddah perceraian.
Memandangkan situasi ini maka Akta (Pindaan) Prosedur
Jenayah 1973 digubal dengan meminda Seksyen 488 yang lama kepada peruntukan
baru (yakni seksyen 125) dan Huraian (b) kepada fasal (1) Seksyen 125 dan mentakrifkan
"isteri" sebagai termasuk seorang wanita yang telah diceraikan oleh,
atau yang telah mendapat perceraian dari, suaminya dan masih belum berkahwin baru/semula.
Kesan pindaan ini membawa maksud sisuami hendaklah
menafkahi /membayar mut’ah secara bulanan kepada isteri/bekas isterinya
walaupun selepas tamat tempoh iddah sehinggalah isterinya itu meninggal dunia
atau berkahwin baru/semula.
Chandrachud CJ dalam kes Md Ahmed Khan v Shah Bañoo
Begum berpendapat bahawa walaupun tanpa pindaan itu, seseorang Muslim itu mempunyai
kewajipan untuk menafkahi jandanya di bawah Undang-undang diri/peribadi Islam.
Mengulas kepada kenyataan-kenyataan penulis buku
teks, Chandrachud CJ berpendapat bahawa kenyataan-kenyataan mereka itu tidak memadai
mahupun mencukupi untuk mengatakan bahawa suami yang berugama Islam tidak mempunyai
kewajipan untuk mengadakan peruntukan bagi nafkah isteri yang telah
diceraikannya sedangkan isteri tersebut tidak dapat menyara dirinya sendiri.
Hakim ini juga telah merujuk kepada firman Allah
dalam surah Al Baqarah ayat 241 dan 242 sebagai dalil di dalam penghakimannya.
Dalam kes Arab Ahemadha v Arab Bail
Mahkamah Tinggi Gujarat memutuskan bahawa isteri yang diceraikan adalah berhak
mendapat nafkah walaupun selepas tempoh iddah. Mahkamah mengatakan bahawa ini juga
ada di peruntukkan di bawah Seksyen 125 Kanun Prosedur/Acara Jenayah. Isteri layak
untuk mendapat sejumlah nafkah [mut’ah] yang munasabah dan adil. Untuk itu,
mahkamah perlu memastikan bahawa isteri mendapat kadar yang mencukupi untuk kehidupan
selepas perceraian dan bahawa siisteri itu tidak hidup melarat atau terbiar
bergelandangan di jalanan tanpa atap pelindungan serta tanpa apa-apa cara untuk
menyara dirinya dan anak-anaknya. Ini adalah kedudukannya walaupun selepas
lulusnya Akta (Perlindungan Hak dan Perceraian) Wanita Islam 1986 [India].
Peruntukan penuh Akta (Perlindungan Hak dan
Perceraian) Wanita Islam 1986 ini akan di dokumenkan didalam penulisan blog ini
kelak.
Kes Md Ahmed Khan v Shah Bañoo Begum yang
di sebut di atas juga akan di kemukakan kelak.
Perkembangan terbaru di India kini adalah
sepertimana lapuran akhbar Berita Harian di bawah ini:
***********************
Mahkamah Syariah pertama di Mumbai
20.05.2013
Mumbai: Sebuah
kumpulan Islam menubuhkan sebuah mahkamah Syariah di Mumbai bertujuan
menyelesaikan pertikaian sivil dan perkahwinan di kalangan keluarga Islam.
Tidak seperti sistem mahkamah utama, proses
penghakiman di mahkamah terbabit dikatakan lebih cepat selain tidak terlalu
mahal.
Untuk sekian lamanya, masyarakat Islam Mumbai
mahukan sebuah Tribunal Keadilan Islam bagi menyelesaikan pertikaian di
kalangan keluarga Islam.
Mahkamah Syariah sudah mula berfungsi di
kebanyakan wilayah di India seperti Hyderabad, Patna dan Malegaon.
Walaupun ada larangan daripada meluluskan
penghakiman terhadap kes jenayah, hakim yang juga dikenali sebagai Qadi
mendengar pelbagai pertikaian masyarakat dan menjatuhkan pengadilan mereka.
Mereka dilantik oleh Lembaga Undang-Undang Persendirian Islam India (AIMPLB).
Selesai masalah ikut undang-undang
Islam
Seorang guru agama kanan, Maulana Wali Rahmani
yang juga setiausaha di AIMPLB berkata: Mahkamah ini akan berfungsi untuk
menyelesaikan, terutama pertikaian keluarga di kalangan keluarga Islam
membabitkan perkahwinan, perceraian dan waris berdasarkan undang-undang Islam.
Berdasarkan undang-undang persendirian Islam,
mahkamah syariah menyelesaikan pertikaian keluarga, malah juga harta benda jika
penyelesaiannya hanya boleh dilakukan mengikut undang-undang Syariah.
Ia bukan bertujuan bersaing dengan mahkamah sivil
tetapi secara perbandingan akan mengurangkan beban mahkamah ini, yang memiliki
banyak kes-kes tertunggak.
Seorang peguam kanan dan juga ketua perundangan AIMPLB,
Yusuf Muchulla berkata: Anda lihat, ia adalah satu konsep memiliki sebuah
tribunal domestik. Ia seperti sebuah alternatif bagi penyelesaian pertikaian
yang digalakkan sekarang. Ada terlalu banyak kes di mahkamah tempatan sekarang.
Jadi, ini akan menggalakkan orang ramai untuk datang dan menyelesaikan kes
mereka mengikut undang-undang Islam.
Pertikai keputusan
Bagaimanapun ada yang mempertikaikan nilai
keputusan mahkamah Syariah ini.
Pengetua Kolej Perdagangan dan Kesusasteraan
Burhani, Dr. Farrukh Waris merasakan bahawa walaupun ia adalah undang-undang
bagi orang Islam tetapi mahkamah Syariah tidak dilihat menghukum seseorang
individu jika pengadilan ini tidak dipatuhi.
AGENSI
Hak Cipta Terpelihara Berita Harian 2012 Emel kami
untuk sebarang maklum balas.
Sebelum lapuran Berita Harian diatas beberapa
akhbar di India telah melapurkan perkara penubuhan Mahkamah Syariah di Mumbai
India. Antaranya adalah seperti berikut:
1. Lapuran
dari akhbar The Times of India:
Mumbai
gets its first Shariah court to settle civil, marital disputes
- The Times of
India 29.04.2013
Mohammed
Wajihuddin
timesofindia.indiatimes.com/city/mumbai/Mumbai-gets-its-first-Shariah-court-to-settle-civil-marital-disputes/articleshow/19772852.cms?prtpage=1
1/1
MUMBAI: The city is set to get its first Darul Qaza or
Shariah court to settle civil and marital disputes in the Muslim community. The
court, set up by the All India Muslim Personal Law Board, will be inaugurated
on Monday at Anjuman-i-Islam, near CST, and will serve to fill a long-felt need
of the community.
Shariah courts
already function at many places in the country, such as Hyderabad, Patna and
Malegaon. Here qazis appointed by the AIMPLB hear the community's various
disputes, barring criminal cases, and deliver judgements.
"This
court will function to settle mainly family disputes pertaining to marriage,
divorce and inheritance. Marriage disputes will be settled quickly and the
couples will be told to either reconcile or separate if reconciliation is not
possible. It will save the community much time and money as fighting cases in
civil courts is expensive and time-consuming," said AIMPLB secretary
Maulana Wali Rahmani.
For a dispute
to be heard by a Shariah court, both the parties in the dispute will have to
approach the court. If one of the parties has approached a civil court, then it
will have to withdraw the case for the Shariah court to accept the matter.
Rahmani said
Shariah courts do not compete with the civil courts. "On the contrary,
Shariah courts will lower the burden of the civil courts where thousands of
cases are pending and the judges are overworked," he said.
Senior
advocate and head of AIMPLB's legal cell Yusuf Muchalla called the city's
Shariah court a "significant alternative dispute settlement
mechanism".
"This
court will decide within the framework of Muslim personal laws and mainly deal
with matrimonial disputes. This is a kind of domestic tribunal set up by the
Muslim community."
He added that
district and high courts in Bihar, Jharkhand, Bengal and Orissa have upheld
several decisions given by the Shariah courts established by the
Imarat-e-Shariah (House of Shariah) headquartered in Patna.
Muchalla
maintained that the Shariah courts were well within the law of the land. 'Shariah
courts don't compete with civil courts'
2. Lapuran
dari akhbar The khaleejtimes:
Personal law
board opens Shariah court in Mumbai
-
Nithin
Belle / 30 April 2013
MUMBAI - The All India Muslim Personal Law Board
(AIMPLB) opened the first Shariah court in Mumbai on Monday, enabling
resolution of hundreds of family-related disputes within the Muslim community
here.
“The Shariah court will not be a parallel court as
wrongly propagated by vested interests,” Yusuf Muchhala, a leading city-based
lawyer and head of the AIMPLB’s legal cell told Khaleej Times. “It is an
alternate dispute resolution mechanism, which will ease the pressures on the
judicial system.”
The AIMPLB has established several such courts (also
known as Dar-ul-Qaza, or Islamic courts) in other parts of the country
including in Bihar, Orissa and Assam. According to Muchhala, the board wants to
expand the network of such courts across the country, but lack of ‘qazis’ has
been the major reason for the delay in setting up such courts.
“There is need for trained personnel to man these
tribunals,” he explains. “And it takes time to train them so this can only be a
gradual process.”
Muchhala points out that Islamic courts fit into the
Indian judicial system. “It fits in with the Indian ethos of genuinely seeking
mediation in case of disputes,” he notes. “This system encourages people to go
in for mediation and not clog the regular courts with such cases.”
The Shariah court in Mumbai, as in other places, will
focus only on family disputes including matrimonial and inheritance. It will
not be taking up criminal cases, which are beyond its jurisdiction. Both
parties to the dispute should withdraw cases in other civil courts and approach
the Islamic court and agree to adhere to its judgement. The Shariah court will
decide the disputes within the framework of the Muslim personal law.
Tiada ulasan:
Catat Ulasan