Penahanan dan pemotongan gaji/pendapatan
Prosiding untuk penguatkuasaan
dan pelaksanaan perintah dibawah Enakmen Tatacara Mal Mahkamah Syariah 2002
pula adalah diperuntukan secara khas di dalam bab 4 Bahagian 18 Enakmen
tersebut.
Setiap perintah Mahkamah Syariah mengenai
pembayaran wang seperti dalam kes mut’ah boleh dilaksanakan melalui prosiding saman penghutang
penghakiman dan perintah penyitaan dan penjualan; hiwalah dan perintah
pengkomitan.
Mengenai
perkara pelaksanaan melalui perintah penyitaan dan penjualan; hiwalah dan
perintah pengkomitan ianya ada dinyatakan didalam seksyen 148 Enakmen Tatacara
Mal Mahkamah Syariah 2002.
Seksyen 148.
Penguatkuasaan penghakiman, dsb. Bagi pembayaran wang
(1)
Tertakluk kepada
Enakmen ini, suatu penghakiman atau perintah bagi pembayaran wang, selain
penghakiman atau perintah bagi pembayaran wang ke dalam Mahkamah, bolehlah
dikuatkuasakan melalui satu atau lebih daripada satu cara yang berikut, iaitu—
(a) perintah penyitaan dan penjualan;
(b) prosiding hiwalah; atau
(c) dalam hal apabila seksyen 151 terpakai, perintah
pengkomitan.
(2) Tertakluk kepada
Enakmen ini, sesuatu penghakiman atau perintah bagi pembayaran wang ke dalam
Mahkamah boleh dikuatkuasakan, dalam hal jika seksyen 151 terpakai, melalui
perintah pengkomitan.
(3) Subseksyen (1) dan
(2) tidaklah menjejaskan apa-apa remedi
lain yang terdapat bagi menguatkuasakan sesuatu penghakiman atau perintah
bagi pembayaran wang di bawah mana-mana
undang-undang bertulis lain, atau kuasa Mahkamah untuk mengkomitkan ke
penjara seseorang yang ingkar membayar wang yang telah dihakimkan atau
diperintahkan supaya dibayar olehnya.
Bahkan Mahkamah Tinggi Syariah
Negeri Sembilan dalam kes NORMAH BINTI
ALI v MAZLAN BIN JAMALUDIN mengatakan bahawa peruntukan seksyen 148 Enakmen
Tatacara Mal Mahkamah Syariah adalah sebagai satu-satunya jenis tindakan
pelaksanaan yang ada sebagai remedi di Mahkamah Syariah.
Selain
dari itu seksyen 175 Enakmen tersebut menambah satu lagi remedi iaitu
pelaksanaan melalui Saman Penghutang Penghakiman.
Seksyen 175. Pemakaian
(1) Melainkan jika
diperuntukkan selainnya di bawah mana-mana undang-undang bertulis lain, Bab ini
hendaklah terpakai bagi pelaksanaan penghakiman untuk pembayaran wang.
(2) Dalam Bab ini “penghakiman”
termasuklah apa-apa perintah bagi pembayaran wang.
Permohonan Untuk Memotong Gaji
sebenarnya adalah suatu cara pelaksanaan untuk mendapatkan bayaran wang yang
terhutang dibawah Akta Penghutang 1957 [dimana seksyen 2 dan 3(f) adalah
berkaitan untuk di rujuk].
Seksyen 2 Akta Penghutang 1957
jelas menunjukkan bahawa Mahkamah Syariah bukanlah Mahkamah yang di peruntukkan
untuk pemakaian Akta ini. Mahkamah yang dimaksudkan didalam Akta tersebut
merujuk kepada Mahkamah sivil sahaja apabila seksyen 2-nya menafsirkan makna
‘Mahkamah’ sebagaimana berikut:
“court”
means the court in which the original proceedings were commenced; being the High Court, a Sessions Court or a
Magistrates’ Court;
Selain dari itu Enakmen
Tatacara Mal Mahkamah Syariah 2002 sendiri tidak ada pun mempunyai peruntukan
untuk merujuk kepada Akta Penghutang 1957 ini. Lihat Bahagian 18 Bab 4 Enakmen
tersebut.
Namun sekiranya seksyen 3 Akta
Penghutang 1957 di andaikan dapat di rujuk sebagai nas untuk memohon prosiding
memotong gaji suami dalam kes pelaksanaan Perintah mut’ah, maka keputusan kes
Mahkamah Tinggi Malaya di bawah ini yang telah menafsirkan penggunaan seksyen 3
boleh dijadikan panduan untuk penafsiran pemakaiannya dalam permohonan
pelaksanaan sedemikian:
RAYMOND
MICHAEL IGNATIUS A/L JOHN IGNATIUS & YG LN v D &C FINANCE BERHAD
Mahkamah Tinggi Malaya, Pulau Pinang 18 May
1994 (Rayuan Sivil No 12-13-93) Keputusan Abdul Hamid b Hj Mohamed, H
Fakta kes
tersebut adalah bahawa pada 13hb Mei 1991, D & C Finance Berhad (penentang)
telah memperolehi satu penghakiman ingkar terhadap kedua-dua perayu dalam Saman
No 72-331-91. Mereka diperintahkan membayar sejumlah wang sebanyak RM4,047.30,
faedah-faedah kerana bayaran lewat dan kos.
Melalui
satu notis permohonan bertarikh Julai 1, 1992, penentang membuat permohonan
untuk mendapat perintah supaya majikan perayu-perayu memotong gaji perayu-perayu untuk membayar
hutang perayu-perayu kepada penentang. Permohonan itu dibuat dalam saman asal
dimana B Braun Medical Industries Sdn Bhd bukan satu pihak.
Yang Arif Hakim dalam kes itu berkata:
‘Peguam perayu-perayu telah membangkitkan bantahan awal membantah
permohonan itu atas alasan mahkamah tidak mempunyai bidangkuasa untuk membuat
perintah yang dipohon itu. ...
Maka untuk menjawab soalan ini perlulah dilihat sama ada terdapat apa-apa
peruntukan undang-undang, walaupun yang berbentuk umum, yang memberikan kuasa
kepada mahkamah membuat perintah yang dipohon itu. Sehubungan dengan ini kita
mestilah waspada kepada peruntukan Perkara 121 (1) Perlembagaan Persekutuan
yang antara lain menyatakan
“… and the High Courts and inferior courts shall have such jurisdiction
and powers as may be conferred by or under federal law.”
Peruntukan undang-undang persekutuan yang berkenaan ialah Akta Penghutang
1957. Seksyen 3, setakat yang berkenaan memperuntukkan:
“3. Subject to
and in accordance with any rules of court any sum of money payable under the
judgment of a court may be recovered in case of default or failure of payment
thereof forthwith or at a time or times, or in the manner thereby directed by
execution whether legal or equitable against the property movable or
immovable of the party against whom the judgment was obtained:
Provided that the following shall not be liable to attachment, seizure or
sale in such execution, namely:
(a) …
(b) …
(c) …
(d) …
(e) …
(f) wages or salary of the judgment debtor:
Provided that where such wages or salary exceed two hundred ringgit a
month —
(i) the court may authorize execution to be levied in such manner as may be prescribed by rules of court in
respect of such excess or part thereof as the court may think just;”
Ringkasnya, mengikut peruntukan ini, gaji seseorang yang melebihi RM200/-
boleh ditahan (attached), tertakluk kepada dan mengikut cara yang
diperuntukan oleh kaedah-kaedah mahkamah.
Soalnya adakah terdapat apa-apa kaedah mahkamah dibuat dalam perkara ini.
Aturan 37 Kaedah-kaedah Mahkamah Rendah 1980 (KMR 1980) adalah satu
peruntukan yang berkenaan. Aturan itu bertajukkan “Akta Penghutang
Perlu diambil perhatian bahawa pertama, semua tindakan yang diperuntukan
itu adalah terhadap penghutang itu sendiri, bukan terhadap majikannya. Kedua,
tidak terdapat peruntukan berkenaan perintah seperti yang dipohon dalam kes
ini.
Selain daripada itu terdapat Aturan 30 yang memperuntukan cara
penguatkuasaan penghakiman dan perintah. Berkenaan penguatkuasaan penghakiman
bagi pembayaran wang, tiga cara diperuntukan iaitu —
(a) writ
penyitaan dan penjualan;
(b) prosiding
garnismen,
(c) dalam hal,
di mana kaedah 5 terpakai, suatu perintah pengkomitan.
Peruntukan lanjut mengenai cara-cara itu diperuntukan dalam Aturan 32, 33
dan 34.
Jadi, saya dapati bahawa tidak
terdapat peruntukan khusus baik di bawah KMR 1980 atau dibawah mana-mana
“kaedah mahkamah” yang memperuntukan cara bagi membuat perintah seperti yang
dipohon ini.
Peguam penentang menghujahkan bahawa Aturan 24 KMR 1980 adalah
kaedah-kaedah yang diperuntukan seperti yang dikehendaki oleh s 3(1)(f) Akta
Penghutang 1957 itu.
Disini eloklah diperturunkan peruntukan itu:
“1.
(i) Jika menurut kaedah-kaedah ini
sesuatu permohonan semasa apa-apa prosiding sebelum atau selepas penghakiman
dibenarkan secara nyata atau implikasi dibuat kepada mahkamah, maka
permohonan itu mestilah dibuat melalui notis dan hendaklah didengar dalam
kamar.”
Dengan hormat, hujah ini tidak berasas, kerana, permohonan itu mestilah
satu permohonan yang dibenarkan dibuat menurut KMR 1980 itu sendiri. Ertinya
mestilah terlebih dahulu ada peruntukan yang membolehkan sesuatu permohonan
itu dibuat kepada mahkamah oleh KMR 1980 seperti permohonan untuk mendapat
kebenaran meminda saman atau pliding (Aturan 15, Kaedah 1 KMR 1980), maka,
dalam keadaan itu, permohonan itu bolehlah dibuat mengikut acara yang
diperuntukan oleh Aturan 24 itu. Dalam kata-kata lain, sebelum menggunakan
acara yang diperuntukan oleh Aturan 24 itu, mestilah ada peruntukan lain yang
membenarkan permohonan itu dibuat. Sayugia diingati tidak ada peruntukan
seperti yang akhir disebut itu bagi membuat permohonan seperti yang dibuat
dalam kes ini.
Peguam penentang juga menghujahkan jika prosedur yng diikuti olehnya itu
salah pun, itu cuma satu “irregularity” dan bukanlah satu “nullity”.
Beliau mungkin bermaksud untuk menarik perhatian mahkamah kepada Aturan 2
KMR 1980. Tetapi adalah jelas bahawa, dalam hal ini Aturan 2 itu tidak
berkenaan. Apa yang dipertikaikan ini bukan cuma sekadar prosedur mana yang
hendak diikuti, tetapi sama ada terdapat peruntukan atau tidak yang
membenarkan permohonan seperti ini dibuat. Dalam kata-kata lain isunya ialah soal
bidangkuasa, bukanlah cuma bentuk permohonan itu.
Peguam penentang juga merujukkan saya kepada Aturan 30, kaedah 8(2) yang
berbunyi:
“(2) Mana-mana orang, yang bukan
suatu pihak dalam sesuatu kausa atau perkara, yang terdapatnya pematuhan kepada mana-mana penghakiman atau perintah
boleh dikuatkuasakan, boleh dikenakan proses yang sama bagi
menguatkuasakan pematuhan kepada penghakiman atau perintah itu seolah-oleh
dia adalah suatu pihak.”
Dengan hormat, dalam penghakiman saya, peruntukan ini juga tidak boleh
membantu penentang. Pihak ketiga yang dimaksudkan di sini ialah pihak ketiga
“yang pematuhan kepada mana-mana penghakiman atau perintah boleh
dikuatkuasakan”. Penghakiman yang diperolehi oleh penentang hanya terhadap
perayu-perayu. Perintah itu tidak
menyebut bahawa B Braun Medical Industries Sdn Bhd mesti mematuhinya.
Juga tidak ada mana-mana peruntukan undang-undang yang membolehkan
penghakiman itu dikuatkuasakan terhadap B Braun Medical Industies Sdn Bhd
dengan cara yang dilakukan ini. Lainlah halnya, jika misalnya, penentang
memohon mengikut prosiding garnismen yang dibolehkan dibawah Aturan 33.
Akhir sekali peguam penentang menghujahkan bahawa sebagai satu
alternatif, permohonan ini dibuat dibawah bidangkuasa sedia ada mahkamah.
Beliau merujukkan saya kepada peruntukan Aturan 1, kaedah 4 terutama sekali
perenggan (2). Tetapi untuk memberi gambaran yang menyeluruh eloklah kesemua
kaedah 4 itu diperturunkan:
“4.
(1) Dalam apa-apa perkara mengenai prosedur atau amalan yang tidak
diperuntukkan dalam Kaedah-kaedah ini, prosedur atau amalan yang sedang
digunakan atau berkuatkuasa di Mahkamah Tinggi hendaklah, dengan sehampir
yang boleh, diikuti dan diterimapakai.
(2) Dalam apa-apa perkara sedemikian jika tidak mungkin memakai perenggan
(1), Mahkamah boleh membuat apa-apa perintah dan memberikan apa-apa arahan
yang mungkin dapat menjaminkan keadilan yang substansial di antara
pihak-pihak itu, dengan memberikan perhatian kepada penyelesaian terus
perkara-perkara yang menjadi isu dan penjimatan kos.”
Tetapi untuk memakai perenggan (2) pun ujiannya ialah bahawa perintah itu
mungkin dapat menjaminkan keadilan yang substansial.
Rasanya peruntukan Aturan 53, kaedah 11 adalah lebih berkenaan dengan
hujah peguam penentang itu. Jadi eloklah saya bincang kedua-duanya sekali.
Aturan 53, kaedah 11 memperuntukkan:
“11. Bagi menghapuskan keraguan maka adalah dengan ini diisytiharkan
bahawa tiada apa-apa jua dalam kaedah-kaedah ini boleh disifatkan sebagai
menghadkan atau menyentuh kuasa sedia ada Mahkamah untuk membuat apa-apa
perintah sebagaimana yang perlu untuk mencegah ketakadilan atau untuk
mencegah penyalahgunaan proses Mahkamah.”
Seperti yang diperuntukkan oleh kaedah itu perintah itu mestilah suatu
yang perlu untuk mencegah ketakadilan atau untuk mencegah penyalahgunaan
proses mahkamah. Soal sama ada perintah yang dipohon ini perlu untuk mencegah
penyalahgunaan proses mahkamah tidak timbul. Maka soalnya ialah sama ada
perintah yang dipohon itu perlu untuk mencegah ketakadilan. Dalam hal ini terdapat beberapa acara
lain yang diperuntukkan oleh KMR 1980 seperti writ penyitaan dan jualan,
garnismen dan saman penghutang penghakiman. Semua ini boleh digunakan tetapi
tidak digunakan. Nampaknya, jalan yang sedia ada tidak hendak dilalui;
jalan yang belum ada cuba diterokai. Dalam
keadaan ini perintah yang dipohon ini bukanlah satu perintah yang perlu
dibuat untuk mencegah ketakadilan.
Sehubugnan dengan ini peguam penentang merujukkan saya kepada beberapa
penghakiman. Pertama kes Loo Chay Meng lwn Ong Cheng Hoe (Gamuda Sdn Bhd,
Garnishee) [1990] 1 MLJ 445. Dalam kes itu VC George, H membuat perintah
mengenepikan perintah garnismen mutlak yang dibuat secara ex parte. Dua alasan diberi.
Pertama bidangkuasa diberikan kepada mahkamah dibawah Aturan 32, kaedah 6
Kaedah-Kaedah Mahkamah Tinggi 1980. Kedua, sebagai alternatif, di bawah
bidangkuasa sedia ada mahkamah.
Perlu diambil perhatian, Hakim yang arif itu dalam penghakimannya, di
halaman 446 berkata:
“If Order 32, r 6 cannot be applied in an Order 49 situation, then we
have a situation of “a lacuna in the face of the rules which causes a
procedural injustice” in that it cannot be said that the “rules contain 6 provision making available sufficient
remedies”. In my judgment in that kind of situation and if there is
injustice, the court is not only entitled to but is obliged to make any order
entitled to but is obliged to make any order as may be necessary to prevent injustice.”
Dalam hal ini penghakiman Mahkamah Agung dalam kes Permodalan MBf Sdn Bhd
& Ors lwn Tan Sri Datuk Hamzah b Abu Samah & Ors [1990] 1 MLJ 446,
yang kepadanya dirujuk dalam kes itu adalah berkenaan. Penghakiman itu antara
lain mengatakan:
“It follows that where the rules contain provision making available
sufficient remedies, the court will not invoke its inherent powers.”
Dalam kes ini, terdapat remedi yang
mencukupi seperti prosiding garnismen, saman penghutang penghakiman dan
penyitaan dan penjualan. Dalam keadaaan ini tidak boleh dikatakan
ketidakadilan akan berlaku jika mahkamah tidak menggunakan bidangkuasa sedia
adanya. Dalam kata-kata lain saya berpendapat bahawa ini
bukanlah satu keadaan dimana mahkamah patut menggunakan bidangkuasa sedia
adanya.
Peguam perayu-perayu mengemukakan satu alasan lagi mengapa perintah yang
dipohon itu tidak patut diberi. Penentang memohon perintah supaya gaji
perayu-perayu dipotong mulai daripada tarikh perintah itu berkuatkuasa
sehinggalah hutang itu selesai selama mereka bekerja dengan B Braun Medical
Industries Sdn Bhd. Beliau menghujahkan ini bererti menahan (attach) hutang
yang belum terakru kerana pada masa perintah dibuat, jika ia dibuat, gaji
perayu-perayu bagi bulan-bulan selepas itu belum kena dibayar kepada mereka.
Beliau merujuk kepada dua kes iaitu TS
Doss lwn PRM Ramasamy Pillai FMSLR Vol 1 ms 445 dan Hongkong &
Shanghai Banking Corporation v Goh Su Liat (Telecommunication Authority of
Singapore, Garnishee) [1986] 2 MLJ 86.
Kes TS Doss telah
diputuskan berdasarkan peruntukan s 265 Kanun Acara Sivil 1918. Malangnya
peruntukan seksyen itu tidak diperturunkan dalam penghakiman itu. Jadi adalah
tidak selamat mengikutinya dengan buta tuli. Kes Hongkong & Shanghai Banking Corporation adalah berkenaan
prosiding garnismen. Saya fikir kes itu juga tidak berkenaan. Permohonan
untuk menahan pendapatan, jika diperuntukkan seperti dalam Akta 356,
semestinya ke atas pendapatan yang akan diterima. Tetapi, tidak terdapat
peruntukan seperti itu untuk tujuan permohonan ini. Walau bagaimanapun, prinsip yang terdapat dalam kedua-dua kes
yang disebut itu boleh digunakan bagi menguatkan hujah bahawa gaji yang akan
dibayar dimasa hadapan tidak boleh ditahan melainkan jika terdapat peruntukan
khusus mengenainya, misalnya, seperti dalam Akta 356 atau diperuntukkan
dalam kaedah-kaedah Mahkamah.
Kesimpulannya
saya berpendapat bahawa Mahkamah Majistret tidak mempunyai bidangkuasa untuk
membuat perintah penahanan gaji seperti yang dipohon dalam kes ini. Saya
meluluskan rayuan ini dengan kos.’
|
Dalam posting yang lalu saya telah menyatakan
bahawa: Kuasa kepada Bailif untuk pelaksanaan ada di nyatakan dalam seksyen155
dan 159 terutama s. 159 (1)(d). Berikut ialah seksyen-seksyen tersebut:
Seksyen
155. Mengeluarkan perintah pelaksanaan
Tertakluk
kepada seksyen 154, pemiutang penghakiman boleh mengemukakan kepada Pendaftar
suatu perintah bagi pelaksanaan dalam Borang MS 35 dan Pendaftar, jika didapati
tiada sebab mengapa pelaksanaan tidak boleh dikeluarkan, hendaklah
menandatangani dan memeteraikan perintah itu dalam dua salinan, memfailkan satu
salinannya dan menyerahkan yang satu lagi kepada bailif bagi pelaksanaan.
JADUAL KETIGA
Borang MS 35
(Seksyen 155)
PERINTAH PELAKSANAAN
(Tajuk Am)
Kepada
Bailif,
Atas
permohonan pemiutang penghakiman, anda dengan ini diperintahkan supaya
melaksanakan penghakiman bertarikh .................. haribulan .............
20 .......... yang diperoleh oleh pemiutang penghakiman terhadap penghutang
penghakiman yang butir-butirnya ialah seperti yang berikut:
Amaun penghakiman
.................................... ..........................
Kos ..............................................................
Kos bagi perintah ini
..........................................
Amaun yang kena dibayar .................
Tarikh
perintah yang memberikan kebenaran untuk pelaksanaan ................... ............
dan anda hendaklah melaksanakan penghakiman tersebut melalui mana-mana cara
yang berikut:
(1) ............................... ............................................
(2) ................................................. ................................. (3) ................................. .............................................
dan
bahawa selepas membayar fee yang ditetapkan dan perbelanjaan pelaksanaan
(termasuk kos bagi permintaan untuk mendapatkan kebenaran pelaksanaan dan kos
melaksanakannya), membawa ke dalam Mahkamah apa-apa wang yang telah dilevikan
dan dengan serta-merta mengembalikan perintah ini kepada Mahkamah.
Bertarikh pada
..................... haribulan .................. 20 ..........
.................. Pendaftar |
Seksyen
159. Jenis pelaksanaan
(1)
Suatu perintah bagi pelaksanaan boleh mengarahkan bailif supaya mengambil
mana-mana satu atau lebih daripada satu tindakan yang berikut:
(a) mendapatkan apa-apa jumlah wang yang kena
dibayar dengan menyita dan menjual harta alih penghutang penghakiman itu;
(b) menahan harta alih penghutang penghakiman
itu yang berada dalam milikan atau kawalan pihak ketiga (kemudian daripada ini
disebut “muhal ‘alaih”) atau hutang yang kena dibayar oleh muhal ‘alaih kepada
penghutang penghakiman itu;
(c) menyita dan menghantarserahkan kepada
pemiutang penghakiman itu apa-apa barang yang diperintahkan supaya dihantarserahkan
oleh penghutang penghakiman itu ; atau
(d) menahan pendapatan
penghutang penghakiman itu.
Persoalannya: bagaimana bailif boleh
menahan pendapatan yakni gaji penghutang penghakiman. Apakah tugasan dan
bidangkuasa bailif itu termasuk menahan pendapatan/gaji seseorang yang menjadi
penghutang penghakiman. Apa prosedurnya?
Arahan Amalan No. 12 tahun 2006 ada menyatakan
berkenaan bidang tugas bailif dalam bentuk manual garis panduan gerak kerja
bailif. Langsung tiada dinyatakan di dalan Arahan Amalan dan Manual tersebut
mengenai tugasan menahan pendapatan penghutang penghakiman.
Maka dengan itu jelaslah bahawa seksyen 159
tersebut adalah tidak mempunyai kesan atau makna di sisi perundangan. Ia adalah
suatu bentuk lakuna dalam perundangan. Bahkan seksyen 155 dan 159 itu sendiri
merujuk kepada penyitaan dan penjualan harta serta penyitaan dan penghantar
serahan harta sahaja dan tiada peruntukan mengenai pemotongan gaji.
Terdapat sebuah rencana oleh Susan Leong mengenai
isu penahanan gaji di Singapura sebagaimana berikut yang boleh di jadikan
renungan bersama.
Apa yang menarik ialah apa yang di katakan oleh
Wood ACJ dalam kes MPLA Peyna Carpen Chitty v Max J D’Souza:
‘On
the supposition that the wages of the clerk are his sole means of living, I
think that the
salary of such a clerk is not attachable taking into consideration the
provisions of the Ordinance (ie the Civil Procedure Ordinance 1878) as to the
examination of Judgment Debtors and the power given to order payment of the
debt by instalment, provisions which in my judgment point to the policy of
the Law in not permitting a man to be stripped of all means of livelihood and
entirely pauperized.’
Attachment of Salaries and
Wages in Singapore — Recent Developments
The
article discusses the garnishment of salaries and wages
For
many years, lawyers have taken the position that salaries and wages were
debts that could be garnished or restrained in Singapore pursuant to O 49 of
the Rules of Court 1996 (‘RC’) or s 33 of the Government Proceedings Act (Cap
121) respectively. The courts have indeed also granted orders to attach the
salaries and wages of the judgment debtor for a long time.
With
the onset of economic recession and in the face of mounting debts and
increasing repayment delinquency, most financial institutions in Singapore
resort to attachment of salaries and wages of recalcitrant debtors who are
gainfully employed and yet refuse to offer any form of repayment of their
debts.
In
March 2003, the learned Deputy Registrar, Mr Earnest Lau, refused
applications to garnish the salary of the judgments debtors to satisfy the
judgment on the ground that s 13 of the Supreme Court of Judicature Act (Cap
322) (‘SCJA’) read in its historical context, exempts salaries and wages from
garnishment or restraint. 1
Three
banks, the American Express Bank, Standard Chartered Bank and United Overseas
Bank appealed against the learned Deputy Registrar’s decision. The appeals
were dismissed by the learned District Judge, Mr Jeffrey Sim. 2
On further appeal, the learned High Court Judge, Mr Lai Kew Chai, also
dismissed all three appeals. 3
It
would be pertinent to examine the grounds of decision which brought the
attachment of salaries and wages to a grinding halt.
The
primary issue was whether pursuant to s 13 (c) of the SCJA , the subordinate
courts and the High Court were prohibited from issuing garnishee orders under
O 49 of the RC.
Section
13 of the SCJA provides:
Writs of execution
A judgment of the
High Court for the payment of money to any person or into court may be enforced
by a writ, to be called a writ of seizure and sale, under which all the
property, movable or immovable, of whatever description, of a judgment debtor
may be seized, except:
(a)
the wearing apparel and bedding of the judgment debtor or his family, and the
tools and implements of his trade, when the value of such apparel, bedding,
tools and implements does not exceed $1,000;
(b)
tools of artisans, and, where the judgment debtor is an agriculturist, his
implements of husbandry and such animals and seed-grain or produce as may in
the opinion of the court be necessary to enable him to earn his livelihood as
such;
(c)
the wages or salary of the judgment debtor;
(d)
any pension, gratuity or allowance granted by the Government; and
(e)
the share of the judgment debtor in a partnership, as to which the judgment
creditor is entitled to proceed to obtain a charge under any provision of any
written law relating to partnership. (emphasis added)
The
courts ruled that s 13 of the SCJA applies equally to garnishee orders for
two main reasons. Firstly, the historical context of its antecedent
legislation suggests such a reading. Secondly, any other reading would lead
to the RC derogating from its parent legislation, the SCJA.
Purposive
Approach to s 13 of the SCJA
The
courts studied the legislative history behind s 13 (c) of the SCJA and
concluded that parliament had always regarded a writ of seizure and sale as a
generic term encompassing all modes of seizing the property of a judgment
debtor, including the garnishment of his salaries or wages. They accorded a
wider meaning and purposive reading of the phrase ‘writ of seizure and sale’
and considered that it was in substance, albeit not in name, the same as
garnishment which is a direction of the court to the garnishee to pay the
judgment creditor.
The
honourable Justice Lai relied on the ruling in Planmarine AG v Maritime
and Port Authority of Singapore 4 and s 9A of the
Interpretation Act (Cap 1) and concluded that a purposive approach can be
adopted even when there is a clear and unambiguous meaning to the words.
Legislative
History of the SCJA and Related Provisions
To
determine the proper construction of s 13 of the SCJA, the courts also noted
that the statute is primarily a consolidating statute. At the second reading
of the Supreme Court of Judicature Bill, it was explained by the then
Minister for Law and National Development 5 that:
The Bill generally
does no more than to revert to the position obtaining before we joined
Malaysia. The powers of jurisdiction of the Supreme Court of Singapore are
the same as heretofore, before we joined Malaysia ...
In
order, therefore, to come to a proper interpretation of the SCJA, the courts
looked to its precursors, particularly the Civil Procedure Ordinance of 1878
(‘CPO 1878’) and the Civil Procedure Code of 1907 (‘CPC 1907’).
Section
407 of the CPO 1878 provides:
Where the judgment
debtor is beneficially interested in any moneys, securities for money, goods,
chattels, or other property, or rights or claims whatsoever, in the custody
or under the control of or against any other person within the Colony, or
where such other person (hereinafter called the Garnishee) is indebted to the
defendant, the Sheriff, in executing a writ of seizure and sale, shall seize
the same, by giving a notice in writing, in the prescribed form, to the
garnishee, which notice shall bind the property of the judgment-debtor in the
hands of such garnishee, as hereinafter mentioned, in satisfaction of the
decree. (emphasis added)
The
courts held that garnishment in Singapore was a creature of the CPO 1878 and
all succeeding local legislation.
In
the context of CPO 1878, the courts also considered the case of MPLA Peyna
Carpen Chitty v Max J D’Souza 6 where Wood, ACJ stated in his
brief judgment as follows:
On the supposition
that the wages of the clerk are his sole means of living, I think that the
salary of such a clerk is not attachable taking into consideration the
provisions of the Ordinance (ie the Civil Procedure Ordinance 1878) as to the
examination of Judgment Debtors and the power given to order payment of the
debt by instalment, provisions which in my judgment point to the policy of
the Law in not permitting a man to be stripped of all means of livelihood and
entirely pauperized.
The
Courts were of the view that it was implicitly accepted by the Chief Justice
that attachment of a debt was the same as ‘seizure’ of a debt.
The
CPO 1878 was subsequently repealed by the CPC 1907. Section 617 of the CPC
1907 provides:
(1) the following property is liable to be
seized under a writ of seizure and sale, viz: lands, houses, goods, money,
Government and bank notes, cheques, bills of exchange, promissory notes, ...
debts, and, except as hereinafter mentioned, all other saleable property,
moveable or immovable, belonging to the judgment debtor, ... whether the same
be held in the name of the judgment debtor, or by another person in trust for
him, or on his behalf.
(2) The following property shall not be
liable to seizure under such writ viz:
(b)
the wages or salary of the judgment debtor. (emphasis added)
Section
617 of the CPC 1907 is in many respects in pari materia with s 407 of the CPO
1878. It was consolidated as s 13 of the Courts Ordinance 1934, which was the
precursor to our present s 13 of the SCJA.
Section
13 of the Courts Ordinance 1934 provides:
(1) A judgment of the
High Court for the payment of money to any person or into Court, may be
enforced by a writ, to be called a writ of seizure and sale, under which all
the property, moveable or immoveable, of whatever description, of a judgment
debtor may be seized except:
(c) the wages or salary of the judgment debtor.
(emphasis added)
Section
13 of the Courts Ordinance 1934 remained the same in substance and form until
today as s 13 of the SCJA.
The
Courts also turned their attention to Rules of the Supreme Court 1970 (‘RSC
1970’) which replaced the Civil Procedure Rules of Supreme Court 1934. The
RSC 1970 adopted the English garnishee procedures and introduced new
garnishee procedures as well as confined the kind of seizable property in Singapore
to debts.
It
was held that the RSC 1970 did not confer new rights to attach salaries and
wages on the judgment creditors. The RSC 1970 and the Rules of the
Subordinate Courts 1986 were subsequently consolidated into the present Rules
of Court 1996 (‘ROC 1996’). Eventually, the RSC 1970 provision on garnishment
became O 49 of our ROC 1996 which prescribes the mode of executing a writ of
seizure and sale on debts.
Conclusion
The
decision of the honourable Justice Lai finally puts an end to any suggestion
that the decision of FA Chua J in the case of Hong Kong and Shanghai Banking
Corp v Goh Su Liat (Telecommunication Authority of Singapore, Garnishee 7
impliedly stands for the binding principle that the wages or salary of
judgment debtor can be garnished in Singapore. The courts held that as Chua J
did not address his mind to s 13(c) of the SCJA, his decision is therefore
not binding authority for that proposition.
In
conclusion, with the clear ruling that s 13(c) of the SCJA exempts the wages
or salary of a judgment debtor from being garnished, what creditors have now
to grapple with is that they can no longer have access to one of the most
effective modes of enforcement of judgment, something to which they have been
accustomed in the past two decades or so. Ultimately, there are only a few
remaining modes of enforcement of judgment which are effective. It is indeed
an unfortunate timing for creditors since this coincides with an era of
record-breaking bad debt write-off. Perhaps it is timely for legislature to
look into the provision of attachment of earnings which already exists in
various forms in other jurisdictions.
Susan
Leong
Endnotes
1 MC Suit No 24159 of 2002, MC Suit No
37125 of 2002 and MC Suit No 4707 of 1999 amongst others.
2 [2003] SGMC 16.
3 [2003] SGHC 256.
4 [1999] 2 SLR 1.
5 Mr EW Barker at the Second Reading of the
Supreme Court of Judicature Bill as quoted by Earnest Lau DR in his written
grounds of decision in MC 24159 of 2002 and Jeffrey Sim DJ in [2003] SGMC 16.
6 [1892] 1 SSLR 64. Another Straits
Settlement case, CK Peria Jurpen Chitty v Rodrigues [1891] SLR (NS) 45 J was
also considered. In that case, Goldney J held there was no applicable statute
exempting salaries from garnishment. However, he conceded there were
conflicting decisions as to whether salaries could be attached and made no
order as to costs. Jeffrey Sim DR was of the view that Goldney J’s decision did
not assist the judgment creditors as it was decided before the CPC 1907 which
introduced s 617(2)(b) which was the precursor to s 13(c) of the SCJA.
7 [1984–1985] SLR 804.
|
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
